Mogen leven in drie werelden

Beste lezer, 

Voor je deze werelden betreedt, wil ik je vragen een aantal geschenken aan jezelf te geven.  

Ga op een plek zitten waar het dag-,avond-, of nachtlicht schijnt waardoor je de schoonheid ervan kan zien.

Maak voor jezelf een gerecht klaar dat je doet denken aan een moment uit je kindertijd en je nog altijd goed smaakt, maar te weinig eet om welke reden dan ook. Zet het klaar in datzelfde licht en ga zitten. Neem een hap wanneer het kind in je zich voelt aangesproken.  

Geef, als die er is, de zwaarmoedigheid een plek. Die heeft het nodig om getroost te worden. 

Geef, als dat er is, het geluk een plek. Dat mag gevierd.

Welkom in drie universa

1. een wereld buiten onze apparaten maar verder weg dan het weiland waar je langs reist

2. binnenshuis, binnen in een letterlijk gebouw of in jouw binnenwereld: wat jij thuis noemt

3. felgekleurd, mierzoet als een smeltend waterijsje en fris als de kust wind die suist bij het schijnen van de vuurtoren waarbij de schaduwen rennende honden lijken

Stel je voor dat jij de ik bent die aan het woord is, jouw ik voelt vast andere dingen dan deze ik en jouw kind heet misschien geen Sati, maar dat zijn bijzaken. Jij bent een ik, ik ben een ik, wij zijn een ik. 

1

ik kom niet uit de woorden

we roepen al een half jaar om vrijheid

en toch komen er verloren kinderen bij

ik kom niet uit de woorden 

een verhaal te schrijven waar hoop in zit

terwijl ik en zoveel met mij zo graag hopen

dat is waarom we tuinen hebben om te zien wat er in groeit

we hopen op de smaak van dat ene kleine framboosje of die ene appel

die het eerste jaar gered heeft

maar de aarde voelt al een tijd als een glibberige sinaasappel, sapnat

het sap smaakt, maar hoe te proeven als die uit je handen valt

en ik zou willen dat ik dit verhaal kon vertellen

van het meisje dat gelooft in haar medemens

dat gelooft in de bomen, dat gelooft zonder te wantrouwen 

maar ik heb te veel bloed gezien, te veel verloren door ogen te zien, zwart en dof

of zwart met de glinstering van teer

2

Mijn geliefde probeert een bij te vangen zodat die weer naar buiten kan

Hij zet alle ramen open maar de bij blijft tegen de muur opvliegen

Tot het een raam vindt dat gesloten is, er is altijd een raam dat gesloten is

Doorzichtigheid geeft de illusie dat iets of iemand open is

De bij vliegt in het glas

Hij draagt hem naar buiten

De bij wil via een ander raam weer terug naar binnen

‘Ik laat hem vrij en hij vliegt weer naar binnen’ 

De bij bepaalt wat vrijheid is, niet jij

Hij kust me en ik zeg dit niet

Hij heeft mijn mond zonder dat hij het weet op slot gedraaid

3

Er is vannacht een kind in mij opgestaan. Haar naam is Sati. Ze klautert met blote voeten in bomen en veegt haar zwarte krullende haar uit haar gezicht zodat de zon erop kan schijnen. Haar melktanden glinsteren terwijl ze die op elkaar klemt. Ze hijst zich omhoog maar haar voeten glijden weg. Met haar handen houdt ze zich stevig vast, haar benen zijn moe. Ik denk dat ze gaat vallen, maar ze doet iets wat ik nooit zou kunnen. Sati grijpt een andere tak vast en laat haar benen bungelen. Haar benen zingen mee met de wind tot ze niet meer moe zijn, tot ze verder kan klimmen. 

2

Ik lig onder een deken die even los zit als het vel om mijn botten

Broze mensen bewegen amper dus kijk ik hoe Dinie de duif over het dak van de buren hopt

Dinie heeft een pootje dat lijkt op een gepofte rijstkorrel, zoals die van de cornflakes

Dat houdt haar niet tegen, ze hopt en pikt en ik ben daar jaloers op

Ik vind het erg dat mijn fantasie levendiger is dan mijn daadwerkelijke lichaam, dus ik sluit mijn ogen weer

Ik voel dat mijn geliefde een natte doek langs mijn voorhoofd haalt

Ik koel niet af hij veegt het herinneringen weg

Ik hoor hem hummen hij denkt dat hij troost

Dinie heeft zijn aandacht weten te trekken

Hij loopt van mij weg, laat de natte doeken mijn gedachten verder absorberen

Dinie maakt een geluid wat ik niet ken waarvan ik de oorzaak niet kan zien

Mijn ogen willen niet meer open

Na dat geluid loopt ze anders

Haar pootjes klinken gelijk, geen dof klopje meer maar nagels krassend over dakhout

Mijn geliefde heeft haar weer laten lopen

Maar ze moet zelf vliegen

1

ik zou willen dat we alleen onze ogen sluiten als we slapen

3

Sati klimt verder en bereikt de sterke maar dunne boomtop. Ze kijkt over het landschap heen en ik voel langzaam haar blik samenvallen met de mijne. Mijn rimpelige handen worden strak en vlezig, mijn trekkende gezichtslijnen worden opgevuld tot appelwangen, gloeiend van beweging. Ik zie bergen bedekt met een pruik van woud. 

En ik denk: ik kan klimmen. Ik ga van de top naar beneden halverwege de stam, waar het lijkt alsof ik een skelet van een walvis beklim. Tussen de takken zit Dinie met uitgestrekte vleugels. De takken laten hun jaarringen trillen van vreugde. We klauteren naar Dinie toe, we vragen of we met haar mee mogen vliegen. Haar ogen en snavel openen en sluiten, ze stemt in. De boom wordt kleiner, het licht feller. We zien rennende honden.  Sati en ik hebben ons lichaam terug nu we de sinaasappel hebben verlaten.